Nog even over de afbeeldingen die ik bij het vorige bericht plaatste. Het lijken impressies van een landschap, maar het zijn foto's van een plaat lood. Je ziet vegen kleur als van water en wolken, reflecties, verte, een horizon. Maar het is gewoon een plaat lood, plat, van dichtbij gefotografeerd. Wat een horizon lijkt is gewoon een vouw in de plaat. Je ziet butsen, vette vingers, krassen.

Als ik die plaat lood had gefotografeerd in de omgeving van het atelier zou je het onmiddellijk als een plaat lood herkend hebben. Maar nu ik die omgeving, die context weggelaten heb, zie je niet onmiddellijk wat het is. Je observatie wordt niet beïnvloed, je interpretatie wordt als het ware even opgeschort. Daardoor krijgt het lood de gelegenheid een heel eigen verhaal te gaan vertellen, en wordt het in de ruimte van je verbeelding een landschap. Dit zou zélf een kunstwerk kunnen zijn!

Zou een mooie formule kunnen zijn voor het maken van kunst: haal het materiaal uit zijn gewone context en laat het zijn eigen verhaal vertellen. De rest is fantasie.