Ik heb in mijn leven een paar momenten gehad van inzicht: momenten waarop er geen tegenstelling, geen dichotomie, geen dualiteit bestond - zelfs niet tussen dood en leven. Momenten waarop denken en voelen samenvallen, momenten waarop de wereld eeuwenoud is en jong, fris en nieuw. Momenten van wat ik noem: het eerste licht. Momenten waarop je ziet dat alles is zoals het is, en dat het goed is.

Over die momenten gaat het HOMUNCULUS-project.

En dwars daar tegenin: een verschroeiende woede laait in me op als ik bijvoorbeeld denk aan de kinderen die (vul zelf maar in - het is 4/5 mei).
Ook dáár moet het over gaan. Ik bedoel: over de schamperlachwekkende, tenhemelschreiende zinloosheid van alles.