Jammer. Zojuist gebeld door iemand van de commissie die daar over gaat: mijn plan voor een 'soundscape' in de de Grote Kerk van Dokkum is afgekeurd. "Het heeft niets met God, geloof en Bonifatius te maken". Tja.

Ik wilde me, middels zelfstudie, weer eens verdiepen in de verhouding tussen sacrale en profane ruimte. De stof ligt voor het oprapen!

Het idee voor een soundscape in de Grote Kerk in Dokkum groeit. Ik wil daar, tussen de oude muren en onder de hoge gewelven, de zee laten ruisen. 'Nave' lijkt me een goede naam. Het is het Latijnse woord voor schip, maar ook (in het engels m.n.) voor het (midden)schip van een kerkgebouw. Via de koster weet ik nu welke commissie ik moet hebben, en wie de contactpersoon is.

Waarom de in Grote Kerk? Waarom niet bijvoorbeeld in de Waag, vanouds het centrum van handel en scheepvaart? Nee, de Grote Kerk en de zee zijn beide ruimtes met een grote symbolische lading, en zo stelt 'Nave' ook de verhouding tussen sacrale en profane ruimte aan de orde. Ik wil hier nog eens verder induiken, middels literatuurstudie.

En de Waag, dat is inmiddels horeca. Daar zeegeluiden laten klinken roept gevoelens op van strandtent en vakantiepret. Mij te plat!

Inmiddels ook een eerste ontwerp gemaakt voor een infofolder voor achter in de kerk. Ik vind het leuk als het publiek zich wat afvraagt, maar het publiek heeft ook recht op een antwoord, lijkt me.

Dave Kooi, internet strategist te Anaheim, California, heeft mijn digitale portfolio gezien en noemt mijn werk "Art with an Awesome edge".

Dus!

Zo leerde ik ook Robert (Bobby) Bennett jr. kennen. Hij studeert momenteel aan de kunstacademie in Portland, Maine. Hij maakt installatiekunst, net als ik. Zie http://robertbennettjr.wordpress.com/. We zijn inmiddels Facebookvrienden.

Over de Leegte. Waar het in VIDE/VOID om draait.

Dat niets in dit universum op zichzelf bestaat, maar altijd slechts in relatie tot iets anders, tot al het andere. Dat dus niets absolute betekenis heeft, behalve gezien vanuit een bepaald standpunt- dat zo’n standpunt altijd relatief is, en dat dus ook ‘betekenis’ relatief is. Alles is waar. Maar niets is helemaal waar. Dat is de Leegte.

Dat ik niet met mezelf samenval. Dat ik ten diepste relationeel ben, maar óók daarmee niet samenval. Dat ik “ik” kan zeggen, alsof ik het over iemand anders heb. Dat mijn zelfbewustzijn mij scheidt van mezelf (voor u leze men hier evengoed ik, alsof je in een spiegel kijkt):
“Dat ik u zien moet, en u niet kan zijn,
Van u gescheiden door mijn eigen ogen –
Het doet, als een geboorte, pijn.”

Toen ik pas geboren was en me nog niet bewust van mezelf, toen viel ik samen met mezelf. En straks, als ik zo dement zal zijn als een gummetje, en me niet meer bewust ben van mezelf, zal ik weer met mij zelf samenvallen. Ook dat is de Leegte.

Dat ik Luís moet missen. Dat wij oprecht van elkaar gehouden hebben, maar dat we dat nooit volledig hebben kunnen verwezenlijken; zie hierboven de woorden van Vasalis. Ook de eigenliefde speelde een rol, en stond ons in de weg. Wij konden niet samenvallen met elkaar, behalve misschien op momenten van de hoogste extase, die er goddank ook waren. Ook dit is de Leegte.

We hebben elkaar ook veel pijn gedaan. En ik was niet bij hem, toen hij stierf, hoewel hij me dat zo nadrukkelijk had gevraagd – ik heb op de verkeerde manier voor mezelf gekozen. Als ik íets zou moeten noemen, uit mijn leven, waarvan ik spijt heb en waarover ik mij schuldig weet, dan is het dit. En dit is de Leegte.

Dat ik het ‘creatieve moment’ niet kan laten voortduren. Dat ik me bewust ben van het ‘creatieve moment’, maar altijd achteraf, als het voorbij is (en god geve dat ik het heb weten te gebruiken!). Dat taal, ‘het woord’, scheidt, ons scheidt van elkaar net zoveel als het ons verbindt, ons scheidt van de eeuwigheid net zoveel als het er toegang toe geeft- en dat ‘het beeld’ dat misschien niet doet, of toch ook (al heb ik nog niet geleerd hoe dat dan werkt, zover ben ik nog niet). Ook dat is de Leegte.

Dat dit alles met menszijn gegeven is, met zelfbewustzijn, en met mijn kunstenaarschap. Dat dit, kortom,  het putje is waaruit ik schep. Dat ik dit weet. Ook dat is de Leegte.

Tot hier toe ben ik gekomen.


Wij zien niet de werkelijkheid; wij zien het beeld dat ons brein maakt van de werkelijkheid. En daarbij kan ons brein zich op de prachtigste manieren vergissen! Precies deze kreukel in het universum is de speelruimte van de kunstenaar: hier voel ik mij thuis.


Ik maak ruimtelijk werk, dat verwijst naar de Leegte- zoiets als wat Zenboeddhisten zien in al wat is: een kreukel in het universum.

Maar uiteindelijk gaat het altijd over de mens, die schitterende vergissing van de evolutie, in al z'n grootsheid en al z'n tragiek...