Adriaan van Dis vertelt dat Akiko bericht dat Franz Kafka wrote: A first sign of the beginning of understanding is the wish to die. Ik citeer maar even (uit In het buitengebied).

Ik ben weer kaarten aan het tekenen. Net als veertien jaar geleden toen ik hier pas was komen wonen, en net als in eerdere periodes van verandering en omslag in mijn leven. 'Evocatieve cartografie' noem ik het maar: kaarten van eilanden, kustlijnen, in de omgeving waarin ik leef, of waar ik heimwee naar heb. En daarbij gaat 't wat mij betreft niet alleen over een exacte cartografische weergave van een geografische realiteit, maar ook (en vooral) om de beleving die ik heb van die realiteit, die geografie, die plek. 

Ze zijn 'n symbool, die eilanden en kustlijnen: een land aan de overkant, waar ik naar verlang, of terugverlang, en dat ik (nog) niet kan (of wil) bereiken. Volgens mij gaan die kaarten over de dood, de leegte, die me afstoot en aantrekt tegelijk.

Maar tot welk inzicht (als Kafka gelijk heeft) dat moet gaan leiden...?

Misschien dit. Om in de sfeer van Van Dis' verhaal te blijven: het kunnen hebben van een doodswens onderscheidt de mens van de machine. Beter gezegd: als een machine "dood wil" leidt dat tot zelfvernietiging; een mens echter kan zijn doodswens sublimeren, er kunst van maken bijvoorbeeld.

Is dat 't waar ik mee bezig ben, met die kaartentekenarij?