Nog even over dat jonge stel, waar ik de vorige keer over blogde. Tijdens ons gesprek, boven op de zeedijk, vroegen ze mij hoeveel de overtocht naar Schiermonnikoog zou kosten. Ik kon het ze niet vertellen. Ik ben daar namelijk nooit geweest. Ik kan het eiland iedere dag zien liggen, daar aan de horizon, maar ik ga er niet naar toe. Ik wil over het eiland kunnen dromen, er naar verlangen eventueel, maar er niet zijn. Dat zou zelfs op een desillusie kunnen uitlopen, als je maar lang en intens genoeg droomt. Het verlangen is waardevoller dan de vervulling, de illusie rijker dan de realiteit. Dat vonden zij ook wel een mooie gedachte.

Ach, ik had ze gewoon moeten laten geloven dat die meeuwen flamingo's waren!