TIMBER,
hoe kan 't ook anders. Het past prima bij waar ik nu mee bezig ben: het pure materiaal. Ik baal er van dat het cement van mijn 'voeten' door nog al wat mensen voor brons wordt aangezien. Donder op, ik verkoop geen knollen voor citroenen! Maar: het is mijn eigen schuld - ik moet de zaak anders aan gaan pakken, en het materiaal niet meer op iets anders laten lijken. In de lijn van Anselm Kiefer wil ik het materiaal puur, zichzelf laten zijn. Geen dik opgelegde symboliek of wat dan ook - ik wil het materiaal zélf laten spreken. Het heeft zelf meer dan genoeg te zeggen. Luister maar.
De komende tijd ben ik dus bezig met materiaalonderzoek, en niet alleen van hout.
(De, of het, simandron ken ik van een lp met een 'in het veld' opgenomen viering van de paasnacht in een Grieks-orthodox klooster op de heilige berg Athos. Vóór de liturgie wordt op een simandron geslagen om de monniken, c.q. gelovigen op te roepen naar de kerk te komen, zoiets als onze kerkklok dus. In het boekje bij de cd, en op het internet, worden ze aan de contemporaine componist Iannis Xenakis toegeschreven en simantras genoemd; wie nu denkt dat het instrument dus iets met mantra's te maken heeft, valt door de mand. Dat is net zomin waar als dat Nelson Mandela iets met mandala's te maken heeft. Maar ja, onze linker hersenhelft is tomeloos en kan ons van alles wijs maken. Vandaar ook dat ik terug wil naar het materiaal zélf.)