Voordat het in de vergetelheid verdwijnt - naar aanleiding van wat ik schreef op 6 mei jl. kreeg ik een leuke reactie, met op het eind een paar mooie woorden over mijn werk. Hieronder de tekst, opdat die niet verloren ga:

From: Lotti Heyboer
Subject: Blog, Heyboer en voeten
Date: Monday, 03/06/2013 7:48 AM

Dag Wouter,

Ik kwam via een zoektocht naar iets heel anders per ongeluk in je blog terecht. Dat maakte me heel blij, wat (en vooral hoe) je over Anton Heyboer schreef! Ik probeer al een aantal jaren om hem weer bekend te laten worden als de kunstenaar die hij werkelijk is. Veel daarvan is ondergesneeuwd, maar ik vind het belangrijk dat dat weer algemeen gekend wordt. Volgens mij is het belangrijk voor een cultuur dat dit soort waarden er deel van worden.

Door de tentoonstelling in Haarlem heb ik zelf ook heel veel geleerd over die periode. Ik heb er zelf aan meegewerkt, omdat wij hier natuurlijk toch het meest over hem weten. Maar heel veel gebeurtenissen en feiten wist ik niet. Het  heeft heel veel dingen duidelijk gemaakt. Ik weet nu ook (zover dat kan) wat er in de inrichting echt gebeurd is. Waarom hij daarheen ging en waar hij doorheen ging. Het was tot nu toe een puzzel waar veel stukjes van misten, maar nu is het meeste ingevuld. In ieder geval zoveel, dat ik een beeld heb gekregen.

Hierna komt nog een taak voor me, als deze gelukt is: tonen dat de latere kleurrijke tekeningen net zo goed belangrijk zijn. Het lijkt wel of iedereen óf het een kan zien, óf het ander, of die oude meester, of die latere xx. Dat xx..., ze hebben er allerlei namen voor bedacht. Clown, charlatan, gek en weet ik veel. Ik ga het zelf maar niet invullen. Als ik alle namen in 1 woord kon vangen, zou het misschien kunnen. Maar elke naam apart doet hem erg tekort.

Ik zag je voeten op die gladde vloer. Het is een heel indringend beeld. Wij (Heyboer-clan) zijn eigenlijk niet geschikt om naar kunst van anderen te kijken, Anton deed iets wat zo anders was, dus bijna niets voldoet voor ons. Maar dit vond ik mooi.

Lotti

L. Heyboer
Den Ilp 66
1127PG Den Ilp
www.anton-heyboer.nl
webmaster@anton-heyboer.nl

En dan groeit er, zomaar tussen de bedrijven door, een nieuw kunstwerk. De aanleiding is tweeledig. Onze kunstenaarsgroep ARTchipel wil zich presenteren door middel van presentatiedozen, identiek van vorm en formaat, maar door elke kunstenaar individueel vormgegeven en gevuld. En collega-kunstenaar Trix de Waal stond mij haar oude schrijfmachine af, maar wilde in ruil daarvoor een klein kunstwerkje, van 10 bij 10 centimeter.

Wat die doos betreft: de meerderheid van de ARTchipellers koos voor een houten doos in de vorm van een boek. Iemand in Staphorst maakt die dingen voor niet-zo-strenge protestanten die er de (door de kerk scherp veroordeelde) tv-gids in willen verbergen voor de strenge dominee of ouderling die op huisbezoek komt. Het doet denken aan zo'n uitgehold boek waarin in romantische spionagefilms vuurwapens worden verborgen. Maar wat moet ik daarmee? Een doos is een doos, en een boek is een boek, maar een boek dat zich als doos gedraagt of een doos die zich als boek vermomt, dat is raar. Bovendien heb ik al een presentatiedoos: een hele mooie, van aluminium, met mijn naam in het deksel gelaserd. Ik bedoel: met behulp van laserstralen in het deksel getatoeëerd. Die aluminium doos was overigens min of meer de aanleiding voor dat hele presentatiedozenproject, geloof ik. Die houten doos eigen ik mij toe (ik heb er netjes voor betaald, hoor) en maak er iets van dat 'van mij' is.

En die schrijfmachine van Trix, die wou ik slopen. Want ik wou de lettertjes gebruiken om een woord in een plak lood te stansen. Maar dat is een faliekante mislukking geworden. Ik krijg die ouwe schrijfmachine niet uit elkaar, en ik zie nou al dat die lettertjes sowieso te klein zijn voor wat mij voor ogen staat. Dat heb ik inmiddels opgelost door voor een paar tientjes een setje slagstempels te kopen: het hele alfabet, 6 mm hoog, in keihard staal. Werkt prima! Maar Trix krijgt haar kunstwerkje, voorzien van lettertjes van haar ouwe getrouwe Remington. Hoe? Dat is het geheim van de smid! En dat kunstwerkje maak ik in tweevoud: één voor Trix, één voor mij.

Ik zet nog geen foto's van de resultaten op dit blog. Mijn plan is om, na voltooiing van een en ander, van de 'boekdoos' en het 'Trix-kunstwerkje' samen een installatie te maken en daarmee mijn expositieruimte in te wijden. En daarbij komt: ook Trix leest dit blog, en het moet nog even een verrassing blijven wat ze krijgt.

Het weer is omgeslagen. De wind is naar het zuidwesten gedraaid, na wekenlang kil en koud vanuit het noorden te hebben gewaaid. En het is eindelijk gaan regenen.