Ze liggen voor me op tafel, mijn voetzolen. Een keer of tien afgegoten in gips, en in latex, nadat ik met mijn poten in de klei ben gaan staan - letterlijk. Hier liggen ze, mijn voetzolen, en ik neem de tijd om ze goed te bekijken. Ik zie de bolletjes van mijn tenen. Op de grote teen zie ik de lijntjes in de huid, als een antipodische vingerafdruk. Ik zie de bal van mijn voet, de lichte glooiing van de voetzool, er zitten nog lichte vegen klei op. Hiermee loop ik dus over de aarde. Hierop sta ik.
"Doe de schoenen van je voeten, want de plaats waar je staat is heilige grond, " heeft iemand Anders ooit gezegd, zo staat geschreven. Let wel: de plaats waar je staat is heilig, en niet een plek ergens anders. Daarom maakt het ook niet uit waar Atelier The Idea of North gevestigd is. North is een idee, een denkrichting, een intuïtieve antenne, een 'intentionele boog'. Het atelier is waar ik de Noordpool in zicht krijg. En dat is overal waar ik sta.
Ik kan 't aanraken, met mijn vingertoppen. Maar wat ik voel is gips, geen huid. Ik zie 't, maar ik kan er niet bij.
