Ik teken een kaart van het waddengebied boven Groningen, tussen Noordpolderzijl en Rottum (op basis van de Topografische Kaart van Nederland schaal 1:25 000 en ruimtefoto's van Google Earth) Als ik een eerste versie afheb en bekijk, zie ik dat de windingen van geulen en prielen tussen de platen en banken een grote gelijkenis vertonen met de windingen, lobben en kwabben van de menselijke hersenen.

Ik luister naar Orphic Fields, een werk uit 1993 van de Grieks-Nederlandse componiste Calliope Tsoupaki, voor twee piano's, twee harpen en dwarsfluit. Eerst op YouTube. En later, in VPRO's Vrije Geluiden, op Radio 4. ('t Liefst luister ik naar de stilte.)

Tsoupaki vertelt op YouTube dat het stuk gaat over de muzisch/magnetische "velden" die Orfeus, de grote zanger uit de Griekse mythologie, genereerde met zijn stem en zijn lier, waarmee hij alles en iedereen in zijn ban kon houden, zelfs de Dood (maar niet zichzelf...).

De wadden zijn voor mij, al heel lang, Orphic Fields: de eindeloze leegte, de eilanden als grote stepping stones over de horizon - metafoor voor het onvervulbare verlangen dat mij in zijn ban houdt. Verlangen naar...?

De Leegte, noem ik het.

Orphic Fields: de wadden, of kronkels in mijn geest? Wat maakt het uit, het binnen is als het buiten. Maar het is van twee dingen één: of ik verzuip er in, of ik maak er beelden van. Laat mij maar beelden maken; verzuipen kan altijd nog.