Oud lood. Bij de sloop van het oude dak boven de expositieruimte tevoorschijn gekomen. Nooit weggooien, zoiets. Prachtig, verweerd materiaal, dat een verhaal te vertellen heeft. Een paar lange lappen liggen nu in het atelier te wachten op een nieuw hoofdstuk. 

(klik op een foto voor een vergroting)

Eind mei vorig jaar zette ik al eens een paar foto's van een plak lood op deze blogspot. Buiten enige context gefotografeerd, puur lood dus, leek het een landschap, met een horizon, wolkenluchten, diepte, leegte- zoals je kunt zien als je hier op de zeedijk gaat staan. Nu werkt dat niet meer, want ik ben dit stukje begonnen met de woorden "oud lood". Daarmee is er een hele context opgeroepen bij jou, lezer en kijker, en is het weer gewoon lood wat je ziet. Pure materie. Toch?


Nee. Wat je ziet is lood zoals je dat hebt léren zien- door je ervaringen er mee, door wat je er over geleerd en gelezen hebt. Jouw hele culturele bagage vertelt jou, zonder dat je het in de gaten hebt, wat jij hier moet zien: lood, in alle betekenissen van het woord. En daarmee is het lood zélf tot zwijgen gebracht. Het had zo graag willen vertellen- "Kijk, ik ben een landschap" of zo iets. Maar ons brein heeft het woord genomen en het lood het zwijgen opgelegd.

Maar. Dat verhaal dat het lood zélf had willen vertellen- dat is natuurlijk óók een product van ons brein... Het ziet er naar uit dat wij de werkelijkheid via onze ogen nooit kunnen bereiken: ons brein zit er altijd tussen. Ook dit is de Leegte

Wat ik met dat lood ga doen? O, wie weet maak ik er een boekomslag van... Want ons brein kan de meest fantastische dingen doen. Met lood, bijvoorbeeld.

Compositiespelletje. Een salontafel, een glazen schaal, een drijvend waxinelichtje en een mooie grote kiezelsteen - meer heb je niet nodig. De salontafel (vierkant, met i.p.v. een tafelblad een raster van open vierkantjes, maar met vier uitschuifbladen om je glas op neer te zetten zonder onherstelbare kringen te maken) en de glazen schaal (precies in het midden van de salontafel) doen nog denken aan een mandala, maar. De decoratie van de schaal is excentrisch, en dat geldt ook voor de random-posities van het drijvende waxinelichtje.

De bedoeling is om de kiezelsteen zó op het raster van de tafel te leggen dat er een mooie compositie ontstaat. Daarbij gaat het om de steeds veranderende positie van het drijvende waxinelichtje (dat héél langzaam van plaats verandert als gevolg van subtiele luchtstromen in de ruimte) en de door jou te kiezen positie van de steen - maar het gaat ook om de curve van de rand van de schaal en de decoratie op de bodem van de schaal, en ook om de 'richting' van de steen.

En dat allemaal gewoon vanuit mijn luie stoel, zodat ik het tafereel niet alleen van bovenaf, tweedimensionaal, maar ook ruimtelijk benader. Meditatief muziekje er bij, en schuiven maar! Maar vooral: kijken...

For the record: beelden van het vervangen van dak en plafond van de expositieruimte.

 Nu nog de verlichting, een ophangsysteem, schilderen en behangen.

Geen woorden maar beelden, om vast te leggen wat mij aanspreekt en boeit. ABK Beelhouwerskollektief had een expositie in de Oude Kerk in Amsterdam, die ik tijdens de paasdagen bezocht - hieronder volgt een kleine foto-impressie. Er was onder andere werk van Anneke de Witte, van wie ik lang geleden les heb gehad. Met haar werk begin ik:

 

En na deze laatste durf ik natuurlijk nauwelijks nog iets met voeten te doen...